Bu hadisə Azərbaycanın mərkəzdən uzaq rayonlarının birində baş verib. Həmin rayonun prokuroru olan dostum hadisə barədə mənə danışsa da, bu barədə yazmağı, xüsusilə də onun öz adını çəkməyimi məsləhət bilmədi. Ona görə də çox düşünməli oldum. Nəhayət, bu kədərli əhvalatı olduğu kimi sizlərə çatdırmağı qərara aldım.
Həmin gün... Günəşin batmağına az qalırdı. Kiçik şəhərin kənarındakı köhnə qəbiristanlıqda, buranın daimi sakinləri olan gözə görünməz ruhlardan başqa, bir canlı adam da dolaşırdı.
Sarışın saçları pərişan halda çiyinlərinə tökülmüş bu gənc qadın, ətrafa boylanan ürkək nəzərlərindən ölülər şəhərciyində azmış adama oxşayırdı. Heç şübhəsiz ki, o, hansısa ölünün əbədi mənzilini soraqlayırdı.
Burada bircə dəfə olmuşdu. On dörd il əvvəl, sevimli nənəsi buraya köçdüyü gün. Ondan sonra imkanı olmamışdı gəlib nənəsinə baş çəkməyə. Ona görə də yadına sala bilmirdi onun son mənzilinin yerini.
Hələ qəbri tapmamış qəbiristanlığın anlaşılmaz vahiməsi ürəyinə dolmuşdu. Buranın qəmli havasının yaratdığı qəhər boğazına tıxanıb qalmışdı. Mavi gözləri yavaş-yavaş dolur, duzlu göz yaşları gözlərinin içini göynədirdi.
Birdən nəzərləri başqa qəbirlərdən bir az aralı, qəribsəmiş bir baş daşının üzərindəki yazıya sataşdı: «Ruhiyyə Ziyadxan qızı. 1915- 1991». Gözlərinə yığılıb dolmuş acı göz yaşları buna bənd imiş kimi qaynayıb axmağa başladı.
İrəli yeriyib qəbrin qarşısında dizi üstə çökdü. Başını sinə daşının üstünə qoyub onu qucaqladı. Dağılan saçlan qəbrin üstünə yayıldı. Bir müddət beləcə qalıb göz yaşlan ilə qəbir daşını islatdı. Sonra dikəlib baş daşıyla, canlı insanla danışırmış kimi, danışmağa başladı:
