Zəhləsi gedən zəngli saat səslənirdi. Vərdiş etməsə
idi, bu saatı qurmağa ehtiyac qalmazdı. Hər səhər,
saat doqquzda oyanırdı. Tək yaşaması, onun
həyatını dəyişməmişdi. Evdəkilər nə qədər təkid
etdilərsə də, evlənmədi. Bu adam, İstefada olan qırx
yaşlı Mayor, Rövşən Rəhimov idi. Saçını, yüzlərlə
cinayət işi açmaqda ağartmışdı. Son vaxtlar,
xəfiyyəlik edirdi. Ona təklif olunan cinayətləri açır,
müəyyən miqdarda qonorar alırdı. Əl-üzünü yuyub,
mətbəxə keçdi. Yüngül qəlyanaltı hazırlamağa
başlayırdı ki, qapının zəngi çalındı. Mətbəx işini
kənara qoyub, zəngi susmayan qapıya getdi. Qapını
açıb, gələnin kim olduğunu nəzərdən keçirdi.
– Salam, sabahınız xeyir. Rövşən Rəhimov?
– Sabahınız xeyir, bəli.
Bu, otuz yaşlarında bir kişi idi. Üzündən qəmli
olduğu görünürdü.
– Mən sizdən kömək istəyirəm. – həm fikirli, həm
qəmli görünürdü.
