Vermont'un uzak tepeleri üzerine kurulmuş bir özel okul olan Welton Akademisi'nin taş kilisesinde, üzerlerinde akademi ceketleriyle üç yüzden fazla genç, çevreleri kendilerine gururla bakan anne babalarıyla kuşatılmış bir halde, uzun koridorun iki yanına dizilmiş, bekleşiyordu. Kısa boylu, yaşlıca bir adam uçuşan giysisiyle bir mum yakıp, sancak taşıyan öğrencilerden, cübbeli öğretmenlerden ve mezunlardan oluşan alayın önünde uzun koridorun taş zemini boyunca yürüyerek kutsal kiliseye girerken, gaydadan yükselen melodinin yankısı duyuldu.
Sancak taşıyan dört genç, ağırbaşlı bir tavırla, kürsüye doğru uygun adım yürüdü. Yaşları daha büyük bir grup adam ağır ağır onları izliyordu. En sondaki adam, yanan mumu gururla taşıyordu.
Altmışlı yaşlarının başında, iri yapılı bir adam olan Gale Nolan, kürsüde durup geçit töreninin bitmesini bekledi.
"Bayanlar, baylar... gençler..." dedi dramatik bir sesle. Mumu taşıyan adamı işaret etti: "Bilginin ışığı."
Yaşlı adam mumla birlikte bir adım öne çıkarken, izleyiciler kibarca alkışladılar. Gayda çalan adam kürsünün köşesindeki yerine doğru yürüdü. Sancak taşıyan dört kişi, üzerlerinde "Gelenek", "Onur", "Disiplin" ve "Mükemmellik" yazan bayraklarını indirip sessizce izleyicilerin arasına oturdular.
Mumu taşıyan adam, seyircilerin önüne gitti. En genç öğrenciler ellerinde yanmayan mumlarla oturuyorlardı. Adam yavaşça eğildi ve koridorun başında bulunan Öğrencinin mumunu yaktı.
"Bilginin ışığı yaşlıdan gence geçecek" dedi Müdür Nolan ciddi bir sesle; bu arada her öğrenci yanında oturan kişinin mumunu yakıyordu.
"Bayanlar baylar, değerli mezunlarımız ve öğrencilerimiz... Bu yıl, yani 1959 yılı, Welton Akademisi'nin kuruluşunun yüzüncü yılı. Yüz yıl önce, 1859'da, bu salonda oturan kırk bir gence, şimdi sizin her yarı yılın başında karşılaştığınız soru soruldu." Nolan söylediklerinin etkisini artırmak istercesine sustu; bakışlarını yüzlerinde gergin ve korku dolu bir ifadeyle kendisini izleyen gençlerle dolu salonda gezdirdi.
"Baylar" diye bağırdı Nolan, "dört esasımız nedir?"
Salondaki gergin sessizlik, yanıt vermek üzere ayağa kalkan öğrencilerin ayak sesleriyle bozuldu. Okul ceketi giymeyen birkaç öğrenciden biri olan on altı yaşındaki Todd Anderson, çevresindekilerle birlikte kalkmakta tereddüt etti. Annesi onu dürttü. Todd'un asık yüzünde mutsuz bir ifade vardı; gözleri öfke doluydu. Diğer öğrenciler hep bir ağızdan bağırırlarken, o sessizce izlemekle yetindi. "Gelenek! Onur! Disiplin! Mükemmellik!"
