“Kafamdan söküp attığım sual tekrar belirdi:
Niçin buralara geldim?”
“Hazır mısın Efsun?”
Beyaz bir köşkün bahçesindeyim. Başımı kaldırdığımda dev bir manolya ağacının dalındaki çiçeklerle göz kırpışıyoruz. Ayaklarım çıplak. Çimlerin yeşilliği tüm vücuduma enerji veriyor. Hava şeker gibi. Sinan karşımda. Altında beyaz kanvas bir pantolon, üzerinde krem rengi keten bir gömlek var. O gülümseyince ben de gülümsüyorum çünkü bazı insanların gülümsemesi bulaşıcıdır. Hafiflediğimi hissediyorum. Malum, kaç zamandır kalbimin üzerinde biri oturuyordu. Sonunda kalktı şerefsiz.
“Hazırım Sinan.” % *
Bebek mavisi, uzun bir elbise var üzerimde. Saçlarım iki yandan örülmüş, arkada kavuşmuş.
“Nikâh memuru birazdan gelir.”
"Türkiye'de kadınların DNA'larına kodlanmış olan evlenme saplantısı, ne yazık ki bizim ailede daha yoğun. Millete ailesinden genetik miras olarak mavi göz kalır, bize bu evlenme saplantısı kalmış. 'Sinek kadar eri olanın dağ kadar feri olurmuş' atasözü, anneannem Peyker'in lafıdır. Yani o sözü söyleyen ata, bizzat benim anneannem.
Sözün özü, kocan varsa varsın, yoksa da geçmiş olsun. Hele ki bir de 30'una gelip de bekâr kaldıysan bu dünyada yatacak yerin yok!"
Evli misin?
Ya nişanlı?
Sevgilin var mı?
O da mı yok!
Yaş kaç?
Hmm. Anlaşıldı.
Sen en iyisi bu kitabı bir oku. Yalnız değilsin Türk kızı! Senden çok var -ay bunu da yanlış anlayıp trip atarsın sen şimdi. Yok, öyle demek istemedik. Ailen, çevren, eşin-dostun-arkadaşınkankan, hepsi evlilik lafı ediyor değil mi? Ama zor iş.
Koca bulmak ÇOK zor iş arkadaş…
(Tanıtım Bülteninden)
