Yazıçı Kamal Abdullanın 2006-cı ildə nəşr olunan “Sehrbazlar dərəsi” romanı oxucuların və ədəbiyyat tənqidçilərinin böyük marağına səbəb olub. Mistik əhvalatların baş verdiyi roman paralel dünyalar arasındakı ahəngdən, atası Cəlladbaşını axtaran Karvanbaşının teleyin hökmü ilə Sehrbazlar dərəsinə gəlib çıxmasından, burada ömr edən Ağ dərvişin və hər iki dünyada yaşayan Səyyah sehrbazın çağırdığı ruhla Karvanbaşının sonu faciəyələ bitən sirli görüşündən bəhs edənmistk roman müxtəlif dillərdə və müxtəlif ölkələrdə çap edilməklə dünya oxucusunun da diqqətini çəkmişdir.
Bu roman xirqə-xirqədir. Xirqələrsə sanki tülpərdələrdir atılıb personajların üstünə. Çünki bupersonajlar yalnız səhranın ilğım koordınatlarındamövcuddurlar. Bəli, bəli, onlar yaşamırlar, məhzmövcuddurlar, ilğımlarda mövcuddurlar. Və bumövcudiyyətin öz missiyası var: başlanğıca dönmək…Ay, döndün ha… Bəs fələyin çərxi nəmənə?Kamal Abdulla “Sehrbazlar dərəsi” adlı təzə birroman yazıb. Qutlu olsun! O gün mənə də verdi ki,oxuyum. Mən də oxudum. Özü də bircə günə. Amma ki,onun nə yazdığını mən bilmirəm. Heç bilə dəbilmənəm. Və buna cəhd də göstərmirəm. Özümünsə nəoxuduğumu, güman edirəm ki, bilirəm. Hər halda bu,mənə belə gəlir. Odur ki, indi fikirləşirəm,söylədiklərim və söyləyəcəklərim Kamalın yazdığıromana aiddir, yoxsa mənim oxuduğuma? Elə isə ondabu əsərin müəllifi kim oldu: mən, yoxsa Kamal?Nədir məqsudim ki, böylə düşünürəm? Məgəroxucu bir yaradıcı deyilmi? Hər bir əsəri “dirildən” və“yaşadan” oxucudur. Məsələ bu ki, Kamalın romanı daplastilin yumşaqlığında: təfəkkürün enerjisilə onahansı məzmun və qayəni təlqin eləsən, həməncəgötürəcək. Bir də ki, “Sehrbazlar dərəsi” yalnız öztəhkiyəsinə görə romandır, içisə teyxa spiritik seans.Ona görə də romanın personajlarının bir üzümediumdur, o biri üzü isə stalker. Və bu ruh əhli uzunuzunbir səhradan keçib gedir, sonsuzluqdan gəlibsonsuzluğa gedir, gündüzləri, gecələri, göyün işığınıtutub gedir, gedir, gedir, ilğımlar içrə virtuallaşır,Sehrbazlar dərəsində mistikləşir, girir “təkcənəlikvaxtı”na, qeybə çəkilir, sonra yenidən qayıdıb Qotazlıdəvənin yükü olur.Kamal da bu romanı “təkcənəlik vaxtı”na vardığıməqamlarda yazıb. Ol səbəbdən bu “vaxt”ınkosmosunda ölüb yaşamasan, romanı oxuya bilməzsən:çünki möcüzə var, sehr var. “Təkcənəlik vaxtı” ifadəsiKamal Abdullanın yeni bir filoloji desantı. Və təkcəfiloloji yox. Mən buna azəri türkcəsinin anlayışlarqatına çıxarılmış fəlsəfi-kulturoloji desant deyərdim.Hərçənd bu “vaxt”ın kulturoloji şəcərəsi sufilərin virdnəticəsində düşdükləri mediativ halətdən,bayılmalardan gəlir. Romanda “təkcənəlik vaxtı”yalnız Sehrbazlar dərəsinin sakinlərinə məxsusdur. Busakinlərin hamısı dərviş xislətli, yoq xislətlisehrbazlardır ki, gerçəklik və virtuallıq sərhədiniasancana aşıb bir aləmdən o birisinə pənah apararlar.“Təkcənəlik vaxtı”nda çəkılirsən xəlvətə, bir sənolursan, bir də yüyənsiz ruhun və ayrı heç nə. Dünyahər yerdən sovrulub yığılır içinə və sən zaman vəməkandan çıxırsan
