CARL RANSOM ROGERS YARININ İNSANI

Carl Rogers, ilk öğretmenlik görevinde bir grup psikoloji öğrencisiyle birlikteydi. Otuzlu yaşlarının sonundaydı. Elektromanyetik bantların çıkmasından kısa bir süre sonraydı, öğrenciler heyecanla psikoterapi görüşmesinin kaydını dinliyorlardı. Rogers tekrar tekrar kaydı durduruyor, görüşmenin nerede yanlış gittiğini göstermek ya da danışanın ileri doğru büyük bir adım attığı anlan açıklamak üzere seansın bölümlerini yeniden dinletiyordu. Yannın İnsanı'nda göreceğiniz Carl Rogers görüntülerinden biri budur. Daha pek çok görüntü var. Bir başka sahneyi yirmi yıl sonrasını tasavvur edin. Yıllar önce intihar etmiş, çok incelenmiş bir hasta olan Ellen West ile ilgili akademik sempozyumda, Rogers tepkisinin derinliği ve yoğunluğu ile seyircileri irkiltmişti. Ellen West hakkında sanki onu iyi tanıyormuş, sanki West dün kendini zehirlemiş gibi konuşuyordu. Rogers, yalnızca onun trajik biçimde ziyan olmuş hayatına dair üzüntüsünü ifade etmiyor, aynı zamanda onu bir nesneye dönüştüren, kişisel olmaktan uzak ve zihinleri kesin bir tanıyla meşgul olan hekimlerine ve psikiyatrlarına olan öfkesini de dile getiriyordu. Bunu nasıl yapabildiler diye soruyordu Rogers. Keşke bir insanı, nesne olarak görmenin başarılı bir terapiye her zaman engel olacağını bilselerdi. Keşke onunla bir insan olarak ilişki kursalardı, kendilerini riske atsalar, onun gerçekliğini ve dünyasını tecrübe etselerdi, o zaman onun ölümcül yalnızlığını çözebilirlerdi.

Yükləməyə Keç