Kasabada iri bir incinin öyküsü dilden dile dolaşır, nasıl bulunduğu, sonra nasıl yittiği ... Bir balıkçıdan söz edilir, adı Kino'dur, karısı Juana'dan ve çocukları Coyotito'dan . Öykü yıllar boyunca o denli çok anlatılmıştır ki kasabada yaşayan herkesin belleğinde yer etmiştir. Ve sevi len bütü n öyküler gibi burada da yalnızca iyiler ve kötüler, aklar ve karalar bulunur, ikisinin ortası yoktur. « Kimi okurlar bu öyküyü bir mesel olarak değerlendirebi lirler; herkes kendince bir anlam çıkartıp yaşamı na aktarabi lir. Her neyse kasabada derler ki . . . »
Kino gün ağarırken uyandı. Yıldızlar hala parl ıyordu ve doğuda ufku soluk bir pembelik bürümüştü. Horozlar ötmeye başlamıştı bile; erken uyanan domuzlar geceleyin gözlerinden kaçmış yiyecek bir şeyler bulabilmek umuduyla durmadan tahta parçalarını, dalları , öteyeberiye itiyorlardı. Çalılarla yapılmış evin dışında bir sürü küçük kuş, yığınla balığın üzerinde kanat çırparak döneniyor, cıvıldaşıyordu. Kino gözlerini açtı. Kapının çevresindeki aralıklardan içeriye ışık sızıyordu. Gözleri önce bu aydınlık dikdörtgene ilişti . Sonra Coyotito'nun uyuduğu asma yatağa baktı. Ve başını karısı Juana'dan yana çevirdi. Hasır yatakta uzanmıştı. Mavi atkısını başına, göğsüne ve omuzları na dolamış, burnuna dek çekmişti . Onun da gözleri açıktı. Kino her gün karısını kendisinden önce uyanmış bulurdu. Koyu renk gözleri birer yıldız gibi parlayan Juana sevgiyle bakıyordu kocasına, her sabah baktığı gibi.
