Evden uzaktaki ilk yılı neredeyse mükemmel olacakken, arzularına yenik düftüğü bir hafta sonu kaçamağı her şeyi değiştirecekti.
On sekiz yaşındaki I larper, asker babasının kontrolü altında büyümüştü. Hayatı kendi istediği gibi yaşamaya ve yalnızca babasının birliğindeki askerlerden duyduğu şeyleri deneyimlemeye hazır bir şekilde. San Diego Devlet Üniversitesine doğru yola çıkar.
Yeni <xia arkadaşının sayesinde, Harper partilerin, yakışıklı erkeklerin, ailenin ve duyguların farkına varır. Hem yeni erkek arkadaşı Brandona hem de oda arkadaşının kardeşi Uuse'e kısa sürede âşık olunca, kalbi ikiye bölünür. Tehlikeli görünümlerine ve geçmişlerine rağmen, iki erkek de Harper a tapar ve onun için her şeyi yaparlar; bu, onu mutlu etmek için bir adım geri atmak anlamına gelse bile...
Odama son kez bakarken geniş geniş sırıtıyordum. En nihayetinde başarmıştım, kendi hayatımı yaşayacaktım. Gerçi şu zamana dek yaşadıklarım da fena sayılmazdı. Beni babam büyüttü. Onu seviyordum ama kendisi tam olarak nasıl baba olunacağını bilmiyordu. Bu işin tek bildiği yanı “hayır” demekti. Emin olun, mızmız bir ergen değilim ben; tüm konuşmalarımız bu kadar sürer. Kendimi bildim bileli beraberiz. Çok az konuşur ve sessizce benden mükemmel iş çıkarmamı bekler. Onu suçlamıyorum, liseden beri Deniz Kuvvetlerimdeymiş ve işinde de oldukça başarılı olagelmiş. Onun birliğinden gelmiş geçmiş herkesin ona saygısı vardır. Kendi de bu insanlardan gururla bahseder. Beni evde eğitti, bu da benim onunla işe gitmem ve ödevlerimi onun ofisinde yapmama neden oldu. Genç yaşımda, eğer bir şeyi anlamıyorsam bunu sormamanın daha iyi olacağını öğrendim. Bana alttan alttan tek kaşı kalkmış vaziyette bakar, içini çeker, sonra da o anda artık her ne yapıyorsa onu yapmaya devam ederdi. Tek kelime etmeksizin, ödevlerimi, sabah taliminden önce bitirmemi ve kendiyle birlikte dışarı gitmemi beklerdi. Sadece birliğindekilerle gerçekten konuşabilirdim. Soran olsaydı, babam tarafından değil de, sevdiğim bir grup ergen denizci tarafından büyütüldüğümü söyleyebilirim.
Şimdiyse, on sekiz yıl boyunca babamın gözünde asla ulaşamayacağım bir mertebeye boş yere erişme çabamdan sonra, en sonunda o kadar kasmamaya ve üniversite deneyimi yaşamaya karar vermiştim - artık o her ne idiyse - ve bu sürede gerçekten kim olduğumu anlayabilmeyi umuyordum. Burada kolayca bir okula girebilirdim aslında. Burada kalacak olsaydım asla yaşayamayacağım şeyleri yaşamak istedim. Öte yandan da, babamın sert biri olduğunu söylemek de sadece ifadeyi yumuşatmak olur.
