Çətin günlər geridə qalmış, istənməyən xatirələr unudulmuşdu. Xoşbəxtliyə toxunacaq qədər yaxın, qorxulardan düşünülməyəcək qədər uzaq adam “Günəş doğacaq” deyərkən qaranlıq çökdü. Alovlanan ümid məşəlləri kiçik qığılcımlar tək söndü. Zülmət sabaha dair bütün xəyalları korluğa gömdü. Korluq acizlik duyğusu, çarəsizlik hissi yaşatdı və bu yaşam düşüncəni parçalamağa qadir psixi sarsıntılar gətirdi. Qaranlıqda ağlını oynatmış insan sadəcə bir şeyi düşünə bilirdi: “Canının yanacağını bildiyi halda həyatını odlayaraq qisas almağı”.
Günorta hava günəşli və küləkli idi. Küləyin soyuq nifrətindən qızğın günəş ətrafında dövr
edən qanadsız pərvanənin qəlbi isinmirdi, şəhərdə
dolaşmaq qeyri-mümkün hala çevrilmişdi. Şəhərin
aurasını damğalayaraq əsən soyuq nifrət ağacları belə
təşvişə salırdı. Sağa-sola əyilib budağı budağına çırpılan çinarlar yaşıl yarpaqları ilə vidalaşmalı olurdular.
Bu görünməz güc həyata son nəfəsini verən yarpaqları küçələr boyunca sürükləyib binaların künc-bucağında topalayırdı. Səmada quşların yerinə sellofan
torbalar, kağız parçaları uçuşurdu. Bütün şəhəri tozduman bürümüşdü. Usandırıcı havada bir-biri ilə yarışan Xəzər dalğaları özlərini möhkəmcə Bakı sahilinə
çırpıb məhv eləyərək küləyə olan qəzəbini göstərirdi.
Küləksə şiddətləndikcə şiddətlənir, qarşısına çıxan
nə varsa qırır, dağıdır, aləmi alt-üst edirdi. Bunlar azmış kimi günəş dünyadan üz döndərib onu qaranlığın əsarətinə buraxdığında çılğın külək fürsəti əldən verməyərək qara buludları sürüyüb Bakı səmasına
toplamışdı. Yağış yağır, külək əsir, şimşək çaxırdı.
Yağış damlaları göz yaşı kimi süzülüb pəncərədən
aşağı axırdı. Gözlərimdə uyuşuqluq, əlimdə piyalə,
sağımda yarım butulka qırmızı kəmşirin çaxır vardı.
Rəngi bozarmış cızıq-cızıq kauçuk stul üzərində ayağımı ayağımın üstünə aşırmış, bənövşəyi şimşək çilçırağının arabir aydınlatdığı güclü yağışı və küləyin
sağa-sola əydiyi ağacları seyr edərək ağır-ağır çaxırdan qurtumladırdım. Topa buludlar tək qara dərdim
ağlımda saysız – yağış damlaları qədər fikirlər yaradırdı. Həmin gün kefimin yoxluğu soyuducuya
doldurduğum pivələrin çoxluğu qədər idi. Çünki
o zaman səkkiz gün olardı ki, Nərmindən ayrılmışdım. Zəhrimara qalmış ayrılıq yaman ağır gəlirdi.
Onunla birlikdə olduğumuz zamanlarda bəzən ayrılmaq barədə düşünürdüm. İşə bax ki, ayrılmışdıq
deyə özümü yaman pis hiss edirdim, ürəyim sıxılır,
gözlərim dolurdu. Gah buxarlanıb səmaya qalxır, gah
yağış olub yerə enirdim. Bu böyük dünyaya sığa bilmirdim.
